Switchen van Remicade naar biosimilar bij inflammatoire darmziekten

Hoewel er een aantal studies zijn gedaan naar het switchen van Remicade naar biosimilars bij patiënten met reumatoïde artritis en de ziekte van Bechterew, zijn er weinig data over switchen bij inflammatoire darmziekten (IBD). Hierbij worden echter wel andere doseringen (5mg/kg in plaats van 3 mg/kg) en andere immuunsuppressieve medicatie toegepast. Ook zou het werkingsmechanisme van de TNF-alfaremmers kunnen verschillen bij de beide ziektebeelden.

In dit artikel van Schmitz et al. werd het switchen onderzocht bij een cohort van 133 IBD-patiënten. Tweederde van de patiënten had de ziekte van Crohn, eenderde leed aan colitis ulcerosa. De helft van de patiënten kreeg immuunsuppressieve comedicatie, meestal thiopurines. Er werden geen verschillen in bloedspiegels, ziekteactiviteit en ontstekingswaarden gevonden na het switchen. Er werd bij 6% van het cohort (8 patiënten) antilichamen tegen infliximab gevonden. Deze patiënten hadden een relatief risico van 3,2 op stoppen van de biosimilar. Er kan worden gespeculeerd dat deze patiënten ook zouden stoppen met Remicade, aangezien de antilichamen voor innovator en biosimilar zeer vergelijkbaar zijn. De objectiveerbare effecten wezen dus op veiligheid en effectiviteit van de biosimilar en lijken te wijzen op haalbaarheid van switchen en mogelijkheid tot een aanzienlijke bezuiniging in de geneesmiddelkosten. Toch stopte 26% van de biosimilargebruikers met de therapie binnen een jaar. 3,8% van deze patiënten stopte met als reden remissie en voldaan aan de stopcriteria. Voor de overigen wordt als reden aangegeven een mogelijk nocebo-effect (negatief effect op ziekte-ervaring en meer bijwerkingen door negatieve verwachtingen), omdat het een niet-geblindeerde studie was. Er werd bovendien een lage drempel toegepast voor het teruggaan naar Remicade.