Dosisescalatie van capecitabine na initiële verlaging bij heterozygote dragers van DPYD-variant

Dosisaanpassing van capecitabine op basis van DPYD-genotypering is tegenwoordig de standaard bij deze zorg. Als na dosisverlaging de therapie goed wordt verdragen, is het aan te raden de dosis op te hogen op geleide van bijwerkingen om een maximale blootstelling en therapeutisch effect te garanderen. Momenteel is immers niet alle toxiciteit te verklaren door de bekende genotypen.

Duidelijke adviezen over hoe dosisescalatie uitgevoerd moet, worden echter niet beschreven. Het Martini Ziekenhuis heeft een multidisciplinair protocol opgesteld in het kader van standaardzorg, waarin wordt beschreven hoe deze dosisescalatie moet worden uitgevoerd. Deze retrospectieve studie laat zien hoe dit protocol in de praktijk wordt verdragen. In het Martini Ziekenhuis wordt DPYD*2A, c.2846A>T, DPYD*13 of c.1236G>A bepaald. Initiële dosisaanpassing vond plaats op basis van de toen geldende adviezen zoals beschreven in de KNMP-Kennisbank. Dosisophoging vindt plaats in stappen van 15%.

Van de 185 patiënten die geschikt waren voor analyse, waren er 11 heterozygoot voor een DPYD-variant. Op basis van het ingevoerde protocol werd een mediane dosisescalatie van 8,5% bereikt. Er was één DPYD-variantdrager die een graad 3 toxiciteit doormaakte na dosisescalatie. DPYD-variantdragers ervaarden in het algemeen niet meer of ernstigere toxiciteit dan DPYD-wildtype patiënten. De prevalentie van ernstige toxiciteit in de wildtype-groep was 43%, wat vergelijkbaar is met wat in de literatuur is beschreven.

Dosisescalatie op basis van verdragen van de chemotherapie leidde bij het gebruik van het ingevoerde protocol in dit cohort niet tot meer toxiciteit. Met deze resultaten in gedachten, kunnen prospectieve studies worden ontworpen.