Hepatitis-C-medicatie bij lever- en nierfunctiestoornissen

In dit uitgebreide literatuuroverzicht bespreken Smolders en collega’s farmacokinetiek, effectiviteit en veiligheid van geneesmiddelen tegen hepatitis C bij patiënten met lever- en/of nierfunctiestoornissen.

De effectiviteit van hepatitis-C-medicatie wordt bepaald op basis van de sustained viral response (SVR). De effectiviteit lijkt verminderd te zijn bij Child-Pugh-klassen B en C, alhoewel de patiëntenaantallen in de studies relatief klein zijn. Nierfunctiestoornissen hebben geen invloed op de effectiviteit van hepatitis-C-medicatie.

In het algemeen worden hepatitis-C-middelen goed verdragen door patiënten met nierfunctiestoornissen en/of levercirrose. Bijwerkingen treden wel regelmatig op, maar zijn zelden reden om de therapie te staken. De meest voorkomende bijwerkingen in beide groepen zijn anemie (met name in combinatie met ribavirine of bij patiënten met nierfunctiestoornissen), vermoeidheid, misselijkheid en hoofdpijn.

Bij 15-30% van de patiënten met een chronische hepatitis-C-infectie treedt uiteindelijk levercirrose op. Niet alle middelen tegen hepatitis C kunnen worden gebruikt bij deze groep: bij patiënten met Child-Pugh-klassen B en C zijn simeprevir, asunaprevir, grazoprevir + elbasvir, ombitasvir + paritaprevir + ritonavir en dasabuvir gecontraïndiceerd.

Naast levercirrose komen ook nierfunctiestoornissen regelmatig voor bij patiënten met een hepatitis-C-infectie. Bij patiënten met milde tot matig ernstige nierfunctiestoornissen (klaring > 30 mL/minuut) kunnen alle geneesmiddelen tegen hepatitis C gebruikt worden. Bij patiënten met een lagere klaring, waaronder hemodialysepatiënten, kunnen bijna alle middelen gebruikt worden, met uitzondering van velpatasvir + sofosbuvir. Bij enkele geneesmiddelen moet bij afnemende klaring de dosis worden aangepast en soms is een aanvullende dosis na hemodialyse nodig.