De rol van klinische presentatie, comorbiditeit en behandeling bij multipel myeloom-patiënten op overlevingsduur

Oortgiesen en collega’s beschrijven in deze studie de effecten van initiële klinische presentatie, comorbiditeit en behandeling op de overall survival (OS) van patiënten met symptomatisch multipel myeloom in de klinische praktijk. Alle patiënten in Friesland die in de periode van januari 2005 tot januari 2013 werden gediagnosticeerd met multipel myeloom werden geïncludeerd. Hierbij werd onderscheid gemaakt tussen de groep die een eerstelijnsbehandeling kreeg met nieuwere middelen (thalidomide, lenalidomide en bortezomib), de groep die werd behandeld met melfalan of chemotherapie (vincristine, doxorubicine en dexamethason) en de groep die geen behandeling kreeg.

De mediane OS van alle patiënten was 40 maanden. Er was een groot verschil tussen de groep die wel en de groep die niet behandeld werd (43 versus 3 maanden). De mediane OS was 42 maanden voor de groep die behandeld werd met de nieuwere middelen en 49 maanden voor de groep die een andere behandeling kreeg (voornamelijk autologe stamceltransplantatie). Leeftijd bleek in uni- en multivariabele analyse een onafhankelijke risicofactor te zijn: de mediane OS was 92, 42 en 31 maanden in de groepen < 65, 65-75 en > 75 jaar, respectievelijk. Meer dan 10% van de groep > 75 jaar werd niet behandeld, voornamelijk vanwege een slechte klinische conditie.

Naast leeftijd waren ook verminderde nierfunctie (creatinine > 175 µmol/L) en hypercalciëmie (> 2,75 mmol/L) negatief gecorreleerd met OS (hazard ratios respectievelijk 1,7 en 2,6 na correctie voor confounders). Comorbiditeit bleek in deze studie geen relatie te hebben met OS.

Deze studie maakt duidelijk dat de keuze om wel of niet te behandelen grote gevolgen heeft. Wellicht zal dit in de praktijk leiden tot het vaker starten van een behandeling, ook bij patiënten boven de 75 jaar.